به شمارش سنگهایی که کودکان داخل رودخانه های دنیا
پرت
میکنند
پیر شدی
روزبه سوهانی

تنگنای لب هایت، چیزی که زیر مانتوی سیاهت طغیان کرده و من را یاد شیر داغ صبحانه های خسته مان می اندازد.

قلب های قرمز و پشمالو

خونی که از بین پاهایت، دندان هایت، چشم هایت،گوش هایت

آسفالت را داغ کرده، من را روزهای ولنتاین به چهار راه نظام آباد میکشد تا کمی سبک کنم خودم را، تا زنم از ترانه فرنگیس متنفر باشد

ارشاد علیجانی

کارگری دست هایش را گرم میکند در انتهای معدنی
پیرمردی خیره به خرگوش وسط مزرعه
زنی با گریه بر میگردد از چاه
من از پشت پنجره به آدم برفی وسط حیاط نگاه میکنم
روزبه سوهانی

ماشين ها را از درخت ها بالا ميبرند

مردم را از سر و كله ي هم

خيابان ها

در خانه بمان

عطر كه ميزني

روزبه سوها ني

انگشت تو اعتقاد را میشکند

قانون مسیر باد را میشکند

نقاشی پیچیدگی موهایت

چندین جنگل مداد را میشکند

روزبه سوهانی

روي صندلي نشستم و به دريا گريه ميكنم
پدربزرگ هيچ وقت عصا نداشت
روزبه سوهاني